VUILNIS

Bron:lagonda

Voor vandaag een beetje een vies columpje. Ik wil het namelijk gaan hebben over de PvdA, maar wat ik ook probeer, het lukt me maar niet om over dit onderwerp iets hoogwaardigs op papier te krijgen. Want als ik aan de PvdA denk, dan vult mijn hoofd zich prompt met allerlei ranzige associaties. Misschien ligt het aan mij, en kunt u gewoon wel naar Marcel van Dam kijken zonder u af te vragen waar die bruine tanden van hem precies naar ruiken, en of dit op de een of andere manier samenhangt met het sociaal-democratisch gedachtegoed, maar mij lukt dat in elk geval niet. De duistere associaties die de PvdA bij me oproept zijn normaliter nogal vluchtig van aard, maar de laatste paar weken heeft de partij het bij herhaling zo bont gemaakt, dat mijn reguliere gedachten zelfs overspoelt dreigen te raken van al het bezinksel dat de PvdA uit de riolen van mijn Id weet op te dreggen. Tijd voor een kleine catharsis, dus. Daalt u even mee af?

Als ik aan de PvdA denk, dan dringen zich de gedragingen van een ex-collega aan me op. Deze dame had haar sporen verdiend in het vakbondswereldje, waar ze het, naar eigen zeggen, ver had geschopt. Alles aan haar, van haar praatjes tot haar morsige uiterlijk, ademde PvdA. Ze was zo overtuigd van haar superieure kijk op hoe het allemaal scharnierde in het leven, dat ze nooit de adviezen van management of collega's aannam; ze legde liever zelf uit hoe het ze het zag. Niemand heeft haar ooit op enige ijver kunnen betrappen, behalve toen de medezeggenschapsraad werd opgericht. Prompt nam ze het voortouw, en hield leuterverhalen over "stukjes solidariteit" en "een vuist maken". Binnen anderhalf jaar had ze het wel gezien, en op een dag vertelde ze glunderend dat ze een andere baan had. "Bij een gesubsidieerde zorgorganisatie. Lekker links!", en ze keer erbij alsof ze verwachtte dat ik heel blij voor haar was. "Werk je nog mee aan de beurs?", vroeg ik haar. Het was het grootste project van het jaar, en iedereen binnen de organisatie draaide overuren om alles op tijd af te krijgen. "Oh nee!", antwoordde ze samenzweerderig. "Ik heb nooit mijn contract ondertekend, dus ik heb lekker geen opzegtermijn. Ik ga me maandag ziekmelden, en drie weken voor de beurs neem ik gewoon al mijn vakantiedagen op, en dan ben ik weg, haha!". Jaja, voor solidariteit moet je toch echt bij de PvdA zijn.

Als ik aan de PvdA denk, dan zie ik hoe een jeremiërend brok zure zeentjeszult als Marcel van Dam vanuit zijn van burgergeld betaalde buitenhuis huilpamfletten de wereld instuurt over "schrijnende sociale ongelijkheid" en "de perfide graaicultuur in het bedrijfsleven". Soms vraag ik me af hoe Marcel van Dam zijn dagen slijt; hoe hij heimelijk naar de badkamer sluipt met een beduimeld boek van Heinrich Böll onder de arm. Hoe hij al lezend een stijve krijgt van het idee dat hij, de Socratische Gezalfde, er ooit nog eens in zal slagen om met een praatprogramma de De Rode Heilstaat te stichten. Hoe hij vervolgens dan toch maar aan het rukken slaat, en met zijn broek om de enkels naar de wastafel strompelt. Hoe hij, met één hand zijn lul naar beneden richtend, het laatste overgebleven flesje Exota met de brede kant zijn benauwde VARA-ster inwerkt, om vervolgens kuchend klaar te komen. En hoe hij, terwijl hij zijn gele rokerszaad wegspoelt, onder zijn adem mompelt: "U bent een minderwaardig mens! Dat bent u! Een Eichmann!". Jaja, voor een hoogstaande moraal moet je toch echt bij de PvdA zijn.

Als ik aan de PvdA denk, dan zie ik indrukwekkende en stokoude kristallijnen structuren; ondoordringbare stelsels van gefossiliseerde subsidiesponzen, verkalkte vriendjespolitiek en versteend ideologisch dogmatisme, vastgekoekt aan de PvdA als wier en kokkels op een walvis. Gemeentes en provincies zijn helemaal verstopt met incompetente doerakken, hun goedkope ideologische kletspraatjes, hun prijzige declaraties en hun vergulde lijntjes met de lokale subsidiepotjes. De meest recente haarverkleving in het doucheputje van de BV Nederland heet Bert Koenders, die voor zijn vrindjes van een of ander adviesbureau driekwart miljoen euro regelde voor een dikkelulfestival waar u nog nooit van heeft gehoord. Jaja, voor een eerlijke herverdeling van middelen moet je toch echt bij de PvdA zijn.

Als ik aan de PvdA denk, dan gaan mijn gedachten uit naar mietjehomow Wouter Bos, die er met zijn lekkere kontje steeds meer achter begint te komen wat voor een betekenisloze natte scheet hij eigenlijk is. Dit vreselijke besef begint met de dag meer vorm te krijgen in het hoofdje van Wouter, en aan de getergde krampkop die hij inmiddels heeft, zou ik een aparte column kunnen wijden. Bij elke kritische vraag die hij krijgt voorgeschoteld, zie je hoe hij helse pijnen lijdt, en hoe de machteloze verontwaardiging door zijn ogen schiet --- als een brugpieper die toeziet hoe zijn boekentas op het fietsenhok wordt gegooid. Zuchtend en smalend kijkt Wouter naar de grond, stelt zich voor hoe hij op de schoenen van zijn interviewer spuwt, en trekt zijn lippen nog wat strakker naar beneden. Je hóórt hem haast denken: 'Waarom moet ik dit nu weer uitleggen? Waarom gaat het allemaal niet vanzelf, omdat ik zo geweldig ben? Waarom dwingt mijn intelligentie niet volautomatisch autoriteit af? Ik was toch ooit het slimste jongetje van de klas? Waar is het mis gegaan? Was ik maar dood!'.

Soms stel ik me voor dat hij, nét onder de blik van de camera, heel nauwkeurig en geconcentreerd een drol van exact 2 centimeter doorsnee probeert uit te kakken. Maar als hij voelt dat, wegens een falende beheersing van zijn sphincter ani, zijn drol iets dikker of iets dunner uitvalt, dan straft hij zichzelf door even heel hard in zijn PvdA-scrotum te knijpen. En hoewel dit alles zich geheel buiten beeld afspeelt, kunnen we op het zwoegende gelaat van Wouter deze innerlijke oorlog op de voet volgen. Gemengde gevoelens strijden er om voorrang, en komen tot uitdrukking in hele series van prachtige fronsen, kaakklemmen en grimassen. Je ziet óf hoe hij met een anaal-retentieve toewijding krampachtig geacteerde blijmoedigheid d'r uit poept, óf hoe hij zichzelf teleurstelt, vervloekt en rigoureus tuchtigt. Ik vind het persoonlijk een feest om naar te kijken, en zie reikhalzend uit naar zijn spontane zelfontbranding. Jaja, voor doortastend leiderschap moet je toch echt bij de PvdA zijn.

Altijd als ik aan de PvdA denk, dan denk ik aan het NOS Journaal, en wat voor een vrolijke boel het er laatst toch was. Philip Freriks had slingers opgehangen, Gerard Arninkhof had een mal hoedje opgezet, en de moeder van Aldith Hunkar ging rond met een grote schaal vol gebakken kipvleugeltjes. Er was groot nieuws! Brokkenpiloot Jan Pronk had zich kandidaat gesteld voor het voorzitterschap van de PvdA! Tsja. Laat ik nou gehoopt hebben dat we na Jan's stille aftocht in Sudan alleen nog maar af en toe in de krant zouden lezen wat voor linkse wroegingscheet de man nu weer dwars zit, maar nee, Jan gaat de partij weer terug op de rode rails zetten, en de mensjes van het journaal konden haast niet wachten tot het zover was. Maar, eerlijk is eerlijk; in tijden van nood bewijst Pronk waardevolle diensten. Ik ben namelijk reuze benieuwd uit welke verkleefde subsidiekokkel hij weer een chanteerbare Volkert van der G. op weet te duikelen om in casu Geert Wilders de trekker over te halen. Jaja, de PvdA werkt hard aan een ontspannen maatschappij.

En als ik aan de PvdA denk, dan zie ik hoe goedwillende naïevelingen als Eddy Terstal of Efshan Jami vermalen worden tussen de ego's van gehaaide politici die door al die idealisten hun goudomrande status quo in gevaar zien komen. En ik zie de al even naïeve idioten die steeds maar op de PvdA blijven stemmen, omdat ze dat vroeger zo geleerd hebben, of omdat ze menen dat de PvdA daadwerkelijk nog opkomt voor maatschappelijk belangen. Mensen die niet snappen hoeveel vuile streken je met mooie woorden kunt flikken; die niet kunnen geloven dat een partij met van die hoogdravende idealen zo rot en corrupt kan zijn; die niet begrijpen dat deze partij veel te groot en machtig is geworden, en inmiddels enkel nog wordt bevolkt door lieden die van harte bereid zijn in ruil voor kamerzetels hun principes te kelen, en elke denkbare leugen als waarheid te verkondigen. Jaja, voor de PvdA telt iedereen mee!

Maar weet u waar ik met name aan moet denken als ik aan de PvdA denk? Aan vuilnis. Een overvolle, vettige afvalbak bij de McDonalds, een septische tank waar de ontlasting van een compleet campingseizoen inzit, of de rotzooi op een verlaten Lowlands-terrein. Mensenmassa's zijn immers onzindelijk, want in de massa hoeft niemand zich nog ergens verantwoordelijk voor te voelen; ach, ik pleur het hier gewoon neer, dan komt het vast wel goed. In haar strijd om kamerzetels is de PvdA een partijpolitieke vuilnisbelt geworden, waar de onwelvoeglijke kuddemens zijn overtollige en halfafgekloven idealisme deponeert; ach, ik stem maar PvdA, dan komt het vast wel goed. En de onkritische massa maakt de weg vrij voor hypocrisie, corruptie, incompetentie en machtsmisbruik, en ook daar voelt niemand zich meer verantwoordelijk voor. Daarom is de PvdA bij uitstek een partij geworden waarin alleen politici met de meest bedenkelijke drijfveren kunnen gedijen --- een vuilnisbelt trekt nou eenmaal schimmels en ratten aan.